Het eerste wat mij opvalt bij dit nieuwe Rose Cousins album, althans in vergelijking met haar uitstekende vorige – If You Were for Me - is dat ze haar meer traditionele geluid terzijde heeft geschoven, en vervangen voor een moderne (pop)benadering. Ondanks de aanwezigheid van een song als Mandolin Man heeft de instrumentatie van The Send Off een ruimer spectrum gekregen. Er is plaats voor meer dominant gitaarwerk (Luke Doucett – tevens producer), veel piano en veelvuldige, doch fijnzinnige snaararrangementjes. Niet dat de gemaakte verandering minder geraffineerd klinkt, maar ik mis persoonlijk de overkoepelende warmte van het semi-akoestische hout. Originaliteit lijkt verruild voor een pad waar meer ruimte voor internationale ambitie ligt. Vanwege een breder publiek manoeuvreren artiesten vaak intuïtief naar een acceptabele concessie. Zoals ik het nu beschrijf klinkt het bijna ordinair, maar dat is het beslist niet. The Send Off is zondermeer binnen de marges gehouden, en het totaal geluid klinkt overtuigend en smaakvol. Ik kan me dan ook best voorstellen dat deze megagetalenteerde Canadese zich vanwege het locale succes van haar vorige plaat duidelijk bezonnen heeft over hoe haar carrière nu verder vorm zou moeten krijgen. Een zeer voor de handliggende strategische vraag, want wie wil uiteindelijk niet vooruit?

Voor mij persoonlijk ervaar ik deze productionele ontwikkeling als lichtelijk storend. Vaak moet je bij dit soort ontwikkelingen niet te lang stil staan. Ondanks dat ik zelf dit volwassen geluid niet als een creatieve vooruitgang zie, hoop ik voor Rose zelf uiteraard uitsluitend het allerbeste. De songs hebben eveneens een gevarieerde, meer brede aanpak gekregen, alsof eveneens gemikt is op een doelgroep die verder reikt dan Nova Scotia en omstreken alleen. Bij White Daisies – wat overigens een uitzinnig mooi nummer is – kreeg ik overduidelijk een associatie met Patty Griffin. Het nummer wat daar op volgt (I Don’t Care) is eveneens een schitterende song, sterk gedragen door piano, en breed uitgesponnen zang. Ook hier werd ik bevangen door de gedachte dat het me zeer bekend voorkwam. Dat laatste bleek achteraf juist te zijn, want ik had deze song in de originele vorm van Mary Margaret O’Hara staan – een cover dus. Celebrate Our Love is een dansbaar jazzy nummer (denkbeeldig inclusief Charleston veren), die als breekpunt ter afwisseling dient van het toch overwegend uitweidende werk, intieme werk van dit zoveelste Canadese talent. (OOK moet weg) Het afsluitende nummer Sadie in the Kitchen kent wederom een vrolijke knipoog.

The Send Off heeft 12 nummers, waar van het merendeel overwegend zeer sterk genoemd mag worden, waarbij een aantal zonder enige twijfel tot de beste uit haar huidige carrière behoren. Het centrale thema heeft te maken met durven loslaten, en afscheid nemen. Ondanks mijn persoonlijke voorbehoud naar de productie, durf ik deze nieuwe Cousins toch als een zeer mooi album te classificeren. Wellicht was een zogenaamde spontaniteitsfactor een meer overtuigende noot geweest binnen dit terdege uitgedachte concept, want dit album is met alle wil in de wereld zeer beslist niet slecht te noemen – verre van dat zelfs - , maar volgens mij had er nog meer in gezeten. Tja, en want in het vat zit verzuurt niet. Locale musici zoals Jenn Grant, David Myles en Don Brownrigg spelen mee op deze plaat, evenals de zeer door mij gerespecteerde Tom Wilson, Kathleen Edwards en Melissa McLelland. Ach, vergeet mijn geneuzel, en ga gewoon luisteren.